Ik denk dat er weinig bands zijn, die zoveel genres haast achteloos bijeen weten te brengen als deze Engelsen. Ook op hun nieuwe plaat -hun vijfde- doen ze dat weer en haspelen ze Western swing, country, rhythm ’n’ blues, rock en soul flink door elkaar en deze keer doen ze daar bij momenten nog een flinke geut New Orleans-blazers bovenop. Dat mengen leverde in het verleden al vier hoogst aangename platen op en deze keer wordt dat nog rijker en pittiger en krijgen we een heuse muzikale jambalaya of gumbo geserveerd en wie ooit de keuken van New Orleans mocht mocht proeven weet wat dat betekent: elk ingrediënt is van zichzelf erg smakelijk, maar de combinatie van al de smaken, maar-kt de gerechten ronduit onweerstaanbaar.

Bandleader Rob Heron nam alweer tien van de elf songs voor zijn rekening -de elfde, “Trouble is” is van de mij onbekende Canadees Paul Weber- en hij deed dat kennelijk met de snelheid van het licht: “de vorige plaat, “Soul of My City”, was van midden 2019 en toen kwam dat vermaledijde virus ons leven binnen en deden we met zijn allen nog enkel die dingen, die strikt noodzakelijk waren om om te overleven. Voor Heron en zijn maats was die periode kennelijk een tijd om enerzijds tot enkele inzichten te komen -je blijft niet eeuwig jong, je hoeft niet zo nodig elke keer als laatste uit de pub te vertrekken en je hoeft niet per se op zondag wakker te worden met een knoert van een kater- en anderzijds om de snelheid van uitvoering in de studio serieus op te drijven. Ik laat me vertellen dat de songs in nauwelijks een kwartaal geschreven werden en in minder dan drie dagen opgenomen werden na nauwelijks een halve dag repeteren. Dat wijst ergens op: misschien waren de Tea pads in het verleden wel eens een tikkeltje te veer heen, voor ze de studio in gingen….ik weet het niet, maar alleszins kan ik horen dat deze plaat blijk geeft van een soort levendige spontaniteit, die op de vorige platen niet altijd even nadrukkelijk te ontwaren was.

Natuurlijk: Rob Heron en de zijnen zullen wel voor altijd een band blijven, waarbij het plezier voorop staat: er is namelijk niks mis met feesten en al evenmin met het verzorgen van de soundtrack daarbij. Bij vorige platen van de band had ik wel eens de bemerking dat ze niet het onderste uit de kan haalden en dat gebeurt nu heel vaak wel. To Cronin tovert de fraaiste lijntjes uit zijn mandoline, harmonica en gitaar, wat Toetsenman Colin Nicholson uit zijn accordeon trekt in bijvoorbeeld “Snip Snap Snout”, brengt je in géén tijd naar hartje Louisiana, en de ritmetandem Ted Harbot/Paul Archibald maakt dat de songs stààn als een huis.

Dat maakt van “The Party’s Over” zonder twijfel de beste plaat die Rob Heron en de zijnen ooit maakten en toch blijf ik denken dat er nog een ietsje meer in die gasten zit: live zijn ze simpelweg onweerstaanbaar, spelen kunnen ze als de besten en er is totaal niks mis met de kwaliteit van de songs. Nog één keer, met de hulp van een goeie producer, al deze elementen bijeen gooien en er een resultaat uithalen dat groter is dan de so van de delen. Het zit er vast in, maar het komt er deze keer nog niet uit. Let wel: dit is geen kritiek, het is hooguit de verzuchting van een fan, die ook deze plaat volgaarne aan de borst zal drukken, want zo goed is ze wel!

(Dani Heyvaert)